"Najdłużej goją się rany po szczęściu."

Ostatnie kilka tygodni były dla mnie bardzo trudne. Jest to związane z moim samopoczuciem i pewnymi wydarzeniami, które ostatnio miały miejsce. Raz na jakiś czas znajduję się w punkcie, gdy nie wiem, dokąd zdążam. Zaczynam wtedy w sobie kumulować wydarzenia z przeszłości. Są takie dni, które zaczynają się dobrze, a potem bez powodu jedno słowo doprowadza mnie do płaczu. Jestem strasznym nadwrażliwcem, a wiąże się z tym chodzenie po cienkiej linie. Często miewam huśtawki nastrojów - jest euforia, czyli nagła radość z drobiazgów albo depresja, czyli załamanie i upadek. Co jakiś czas burzę całe swoje życie i zaczynam je budować od nowa. Niektóre rzeczy widzę trzy razy mocniej niż inni.

W pamięci wciąż mam wydarzenia z przed pół roku. To one teraz sprawiają mi największy kłopot. Po bardzo długim czasie nie wiem jak mam z Nim rozmawiać. Raz chcę utrzymywać z nim kontakt, a innym razem zmieniam zdanie o 180 stopni, chcąc to definitywnie zakończyć. Już dawno nic do niego nie czuję. Pewne wydarzenia, rozmowy z kilku tygodni sprawiły, że gubię się we własnych myślach. Nie sądziłam, że jestem aż tak zniszczona. Ten huragan myśli sprawia mi większy ból, niż właśnie wtedy kiedy one wydarzyły się. Nie da się tego opisać jak za każdym razem od nowa pęka mi serce. Jeszcze do niedawna miałam ochotę walczyć o naszą znajomość, mimo wszystko. Czekałam na coś, co się nie wydarzy. Teraz widzę, że to mija się z celem. Już mi na tym nie zależy. Coraz bardziej nienawidzę go z każdym kolejnym dniem. Czuję się totalnie beznadziejna, bo w taki sposób cholernie marnuje swoje życie.

Dzisiaj w nocy dużo o tym myślałam, o tym co było. Przeanalizowałam wszystkie wydarzenia te pozytywne i negatywne. Stało się to po wczorajszej krótkiej konwersacji i długiej polemiki z przez 2-3tygodni, które z nim przeprowadziłam. Polało się przy tym zbyt dużo łez. Doszłam do wniosku, że nie chcę już tak żyć. Wciąż jestem niczym stary, zasuszony liść, który ładnie wygląda z daleka, a po dotknięciu rozsypuje się w pył. Nie mam na to siły.  Mój stosunek i tok myślenia o nim przez te wszystkie miesiące zbyt diametralnie się zmienił. Już nie boję się spojrzeć mu w oczy i powiedzieć, wygarnąć mu wszystkiego co o nim myślę. Dlatego zdecydowałam, że wybiorę tą drugą formę i w końcu zerwę tą znajomość. Nikt nie zna przyszłości, lecz ja wiem, że to już koniec.