czwartek, 29 sierpnia 2013

"Szczęśliwi i załamani są w śród nas!"

Wczoraj (27.08.) zostałam "najszczęśliwszą osobą na świecie". Tak, wiem, wiem ... Nie powinnam się cieszyć z czyjegoś nieszczęścia, a tym bardziej z wydarzenia, w jakimś stopniu wciąż ważnej w dla mnie osoby. Jakoś tak wyszło, no cóż poradzić. Stało się jak się stało. Nie życzyłam im źle i chciałam, żeby byli szczęśliwi. Ale tak jakoś wyszło, że od początku ich związku, który zawarli po raz kolejny, wiedziałam, że on na dłuższą metę nie wypali, że nie potrwa zbyt długo. Przeczuwałam to. Ich rozstanie było jednym z moich wakacyjnych, życiowych marzeń. Jak się okazało to od postanowienia tego nie musiałam długo czekać na spełnienie tego życzenia. 

Przyznam się bez bicia, że miałam w swoim życiu, w wakacje trudny okres. Miewałam cholerne huśtawki emocjonalne. Mój rozum bił się z sercem. Czułam się jak jakiś świeżo wyprany dywan z niedokładnie spłukanym proszkiem do prania, który od momentu swojego wyprodukowania miał jakąś skazę. Ten środek chemiczny pozostawił gdzie nigdzie dziury nie do załatania. Żeby zabić Jego w moim sercu, musiałam zabić cząstkę siebie - to było najtrudniejsze. Z głowy nie mogłam się pozbyć tych czarnych myśli, żeby im się od samego początku nie układało i nie byli ze sobą zbyt długo. Najchętniej poderżnąłbym im gardło nożem, którego zostawili w moich plecach. Miałam o wszystkim
powściągliwe zdanie, wydawałam o tym wszystkim chłodny sąd. Nauczyłam się umierać w sobie, nauczyłam się ukrywać cały strach.

Ale po co się tym zamartwiać, wciąż o tym myśleć? Po co walić głową w mur? Po co brudzić sobie ręce krwią, którą potem ciężko się pozbyć? Po co psuć ich związek, wchodzić pomiędzy nich i rozsiewać śmierdzący ferment. 

Minął miesiąc od tego czasu. Z dnia na dzień stawali mi się coraz bardziej obojętni. Zaczęło mi to koło dupy latać, czy oni są ze sobą czy nie, czy im się wgl, układa. Nawet zapomniałam o swoim życzeniu. Zaczęłam nowe życie. Moje myśli się uspokoiły, ustatkowały. Już nie myślałam o tym co było kiedyś pomiędzy Nim i Mną. Jednakże zdarzały się wieczory, kiedy wracałam do cudownych wspomnień z okresu "nas". Podobnie było i wciąż jest jak opisuję to wszystko w swoim pamiętniku - oryginalnej wersji tego bloga.


Od wczorajszego dnia jestem naprawdę szczęśliwa Od dzisiejszego ranka jestem cała w skowronkach - nie pamiętam kiedy ostatnio aż tak szczery uśmiech zawitał na mojej twarzy. Gdzieś jeszcze we mnie wciąż istnieje uczucie niedowierzania, że to się naprawdę stało. Czasami myślę sobie, że to jakiś żart, ironia i za chwilę dostanę wiadomość, że znowu są razem. Chcę dla nich jak najlepiej, żeby ułożyli sobie życie, obojętnie czy razem, czy osobno. Chcę, żeby po prostu byli szczęśliwi.

No, cóż stało się jak się stało. On pewnie teraz topi smutki w butelce wódki. ;C Jak tak, to chętnie wypiłabym z nim za jego zdrowie, zdrową psychikę i powodzenie w życiu. Chcę, żeby jak najszybciej zapomniał o tym całym zdarzeniu, o nich. Podsumując, w sumie ich wspólnie spędzone ponad 2lata poszły się jebać. Już po ostatnim ich rozpadzie ich związku, On nie trzymał się za dobrze. Nie chcę nawet myśleć jak postąpi tym razem.
Nie chcę, żeby znów się załamywał, całkowicie tracił wiarę w ludzi, w siebie. Nie chcę, żeby się tak męczył. Wciąż jest bliską dla mnie osobą, jest mimo wszystko moim przyjacielem. A jak ktoś mi bliski się męczy, nie może się pogodzić ze swoim losem, to jest mi naprawdę ciężko, męczę się razem z nimi i staram się im pomóc, w jakimś stopniu zniwelować ból, czasami nawet bawię się w psychologa, wsłuchuję i staram się dawać dobre rady. Aktualnie chyba pozostało mi tylko pocieszanie Go, bo od tego są przyjaciele. Przecież prawdziwych poznaje się w biedzie, w potrzebie. ;D  


A o niej już nic nie wspomnę. Mogę powiedzieć, że po raz kolejny zachowała się jak jakaś suka, zostawiła Go, bo stwierdziła, że z innym było jej lepiej. Pewnie za jakiś czas znowu się okaże, że żałuje, że z nim zerwała. Nie trawię takich lasek... Nie wiem jak to dokładnie wszystko wyglądało, nie chcę dodawać tu swoich niepotrzebnych słów. Ona wydaje mi się śmieszna, żałosna,  dziecinna. Pewnie nawet nie próbowała porozmawiać dlaczego tak myśli, nic nie zaproponowała, żeby to naprawić i starać się z całych sił, żeby nie dopuścić do rozstania. Niech lepiej dobrze zastanowi się nad tym co zrobiła. Rozwiązała ich związek, a żeby było śmieszniej po raz kolejny nie zrealizowała tego rozmawiając o tym w 4 oczy. Wiem, że taka konwersacja związana z rozstaniem nie jest łatwa do wykonania, no ale ku.... bez przesady. Przecież to takie popularne w dzisiejszych czasach. To takie typowe zachowanie dla gimbusów. Nawet nie myślą tak jak to jest wskazane na ich wiek. Z przykrością muszę stwierdzić, że populacja ludzkości coraz bardziej stacza się ku dołowi. Jakie to przykre. Achh...te gimbusy i ich młodsze i starsze pochodne. Aż brak mi słów .... 

Mam to gdzieś co On i Ona sobie o mnie pomyślą czytając moje słowa, to że cieszę się z ich rozstania. Z tymi czarnymi myślami nie jest mi za dobrze, jest mi naprawdę wstyd!!! - mówię z ręką na sercu, bo nie chcę, żeby ktokolwiek w przyszłości mi życzył podobnej rzeczy.

środa, 28 sierpnia 2013

"Znaczenie muzyki w moim życiu..."

Od zawsze starałam się "karmić" swoje uszy świerzynkami muzycznymi i tak również jest w ostatnim czasie.

Moje ulubione zespoły w tym roku mnie zaskoczyły. Jedne bardziej, drugie mniej, a jeszcze inne wręcz przeciwnie -zawiodły. Sporo z nich wydało nowe płyty. Bullet For My Valentine, Bring Me The Horisone, Asking Alexandria to tylko kilka z nich. Hunter, Papa Roach, DragonForce również wydali nowe krążki, ale w tamtym roku. Utwory z tych płyt zawładnęły moim umysłem muzycznym i co chwilę nucę/słucham ich piosenki. Czasami się w pomiędzy nie wplączą się jakieś klasyki - Metallica, Def Leppard, Nirvana, Slayer, SlipKnot, System Of A Down, Nickelback, King Leon, ... , czy mniej znane zespoły - We Are The Ocean, Black Tide, Scars On Brodway, Our Last Night, Love&Death, Frontside.

Żeby nie było nie ograniczam się gatunkowo do rocka i metalu. Słucham wszystkiego co mi wpadnie w ucho. Otaczam się piosenkami z szerokiego zasobu gatunków muzycznych jakie są wykonywane na całym świecie. Na  liście słuchanych przeze mnie piosenek znajdują się również pospolite utwory, które można usłyszeć na co dzień w radiu, czy w telewizji.


Z gatunku reggae, rapu/hip-hopu znam niewiele wykonawców, zespołów. VNM, East West Rockers, Małpa, DonGuralEsko, Pezet, HuczuHucz, ... . Jednak do gustu przypadły mi tylko niektóre ich piosenki. Nie jestem aż tak mocno obeznana z tego rodzaju muzyką. Powolne rytmy rodem z Jamajki na dłuższą metę są dla mnie zbyt nudne, nurtujące. A długie, zawiłe teksty potrzebują znakomitej obsady w postaci ciekawej, szybko wpadającej w ucho linii melodycznej, lub charyzmatycznej, niepowtarzalnej barwy głosu.

Jakiejś większej uwagi nie zwracam na pop i klubowe rodzaje muzyki, aczkolwiek sobie ich nie odmawiam słuchając radiowych hitów. Jednak nie jestem z nimi na bieżąco.

Nie słucham  discopolo, ponieważ jest płytkie i bez jakiegokolwiek przesłania. Słucham tego gdy już jestem zmuszana poprzez obecność na jakiś festynach, imprezach, czy jak moi rodzice włączą Polo Tv.



 Tak na prawdę nie jestem przywiązana do tych odmian muzyki. Czegoś im brakuje, nie wiem dokładnie czego Właśnie to "coś" odnajduję w gitarowych dźwiękach. Przecież mamy prosty do bólu Punk Rock, skomplikowany, pełen rozmachu Heavy Metal, prostoty wykonania i agresji połączonej z szybkością w Metalcore, i psychodeliczne odloty w Metalu Alternatywnym (np. SOAD). Mamy do bólu agresywne wymioty Black i Death metalowych zespołów (które nigdy mi nie podchodziły i raczej nigdy nie zacznę ich słuchać), jak i zachwycające łagodne dźwiękowe pejzaże (np. Def Leppard). To właśnie rock i metal wzbudzają we mnie największe emocje. Ale jednak metal i jego pochodne królują. Jazz i Blues nie złapały mnie nigdy za serce.  Lubię się wyluzować kiedy w tle słychać kawał mocnego, ciężkiego głosiska zgranego w znakomitą kompozycję z gitarowym brzmieniem. 

W metalu  zachwyca mnie jego wielobarwność, melodyczność. To nie tylko "darcie mordy", to zbyt szerokie pojęcie żeby jednoznacznie stwierdzić, że to zwykłe darcie ryja. Nawet jeżeli takowe darcie występuje, nie znaczy to że muzyka nie ma czegoś w sobie. To nie tylko (stereotyp) darcia mordy to więcej niż muzyka. Przyznam, że jest to dość specyficzna muzyka, ale jest fajna. Nie słucham tego od zawsze, wiem tyle, iż ten gatunek sprawił, że moje życie zmieniło się na lepsze, nadał on sens mojemu światu. Nie potrafiłabym teraz przestać tego słuchać, skonałabym. Metal uzależnia. Jest muzyką na każdy humor - chcę się wyluzować włączam coś lekkiego, a jeśli jestem wściekła włączam mocne brzemienia. Metal podoba mi się głównie przez to, że od zawsze lubiłam słuchać dynamicznych i mocnych utworów. Na początku mi się nie podobała ta muzyka, ale z czasem zaczęła mi podchodzić. Poza tym gdzieś trzeba się wyżyć. Ta muzyka pod względem przekazywania emocji nie ma sobie równych. Gitara – elektryczna, bas; przyprawia mnie o dreszcze, poprawia mój nastrój, sprawia również, że odpływam, jestem w innym świecie. Uwielbiam te riffy, solówki na gitarach i mocne uderzenia perkusji. Dodatkowo ten specyficzny wokal, nie mówiąc już o tekstach z głębokim sensem. W niektórych piosenkach agresja głosu wokalisty jest perfekcyjnie pokazana. Uhh …Do metalu trzeba mieć "łeb", żeby zrozumieć sens. Często ludzie mówią że metal jest bezcelowy. Mówią tak, bo nie rozumieją tekstu. W metalu używa się "ciężkich" słów,” trudnych do zrozumienia. Metal uczy mnie wiele. Przestałam być już taka dziecinna. Metal mnie rozwija. Zaczynam inaczej postrzegać świat. Tak naprawdę to coś więcej niż muzyka. Mówi dużo o nas i o naszym życiu. Mówi więcej niż rap. Rap jest łatwy do zrozumienia. Wszystko jest w nim dane dosłownie nie trzeba zastanawiać się nad sensem danego utworu. Tacy co słuchają Bimberka, 1D itp., nigdy nie odnajdą sensu w piosenkach, bo nie mają  sensu w utworach.




sobota, 24 sierpnia 2013

Fotografia ~ krajobrazy.

Tym razem nie będzie "długiej" notki o moim życiu, ale coś zupełnie innego. W pewnym sensie zrobiłam sobie mały urlopik od pisania, sklejania słowa do słowa w coś sensownego i ciekawego. Dlatego wykorzystać tego bloga, żeby część moich autorskich fotografii w końcu ujrzało światło dzienne. Wiem... dla niektórych osób oglądanie kwiatków, krajobrazów, zwierząt jest nudne, ale mimo to kilka zdjęć się tu znajdzie. To tylko najlepsze z najlepszych fot. Część osób myśli sobie "Co to dla mnie? Żadne wyzwanie,  bo przecież każdy potrafi wziąć aparat w dłoń i cykać zdjęcia kwiatkom-sratkom, itp" Jednak to nie jest aż taka prościzna, jak się okazuje, bo żeby zrobić naprawdę dobre ujęcie troszkę trzeba się namęczyć. Czasami nawet nie pomaga znakomita lustrzanka. Potrzeba czasu, umiejętności i odrobina cierpliwości, żeby stworzyć prawdziwe arcydzieło, takie coś jak ludzie to oglądali myśleli sobie "Wooowww... To jest naprawdę świetne ujęcie. Ma w sobie to coś co przyciąga wzrok."

Pogrzebałam w swoich folderach i coś tam wyszperałam coś co moim zdaniem jest godne pokazania. Mam nadzieję, że Wam się spodobają moje fotografie, i że nie zanudzę Was nimi.

W przyszłości szykuję coś ciekawego pod tym projektem. Umieszczę tu zdjęcia, na których ja jestem modelką. A jak dostanę pozwolenia na udostępnienie niektórych zdjęć to wstawię tu takie, do których pozują mi moje koleżanki.

 
 
 
 

poniedziałek, 19 sierpnia 2013

"Codzienność"

Długo się zastanawiałam o czym tutaj napisać, żeby to w ogóle nie miało żadnego związku, styczności z tym co się dzieje, tego co obecnie piszę na oryginale. Przyszło mi kilka pomysłów do głowy, ale znowu mam brak jakiejkolwiek weny twórczej na sklejenie wyrazu do wyrazu w tai sposób aby to w miarę przyjemnie się czytało. Pożyjemy zobaczymy, może taki czas nastąpi.

W tym poście postanowiłam opisać to co teraz u mnie się dzieje.
No cóż, ja mogę tu napisać. Są wakacje, które zbliżają się ku schyłkowi. Kartki w kalendarzu coraz szybciej zmieniają częstotliwość wypadania - czas mija coraz szybciej, jak to bywa zawsze pod koniec wakacji. Od dnia dzisiejszego zostały dokładnie 2 tygodnie do rozpoczęcia roku szkolnego. nawet nie wiem kiedy te wszystkie dni wakacji minęły. Przeleciały jak piasek przez palce.

Te wakacje prawie niczym nie różnią się od swoich poprzedniczek. Robota, nuda i brak czasu na zorganizowanie spotkań ze znajomymi. Nawet nie zdążyłam dobrze odpocząć od nawału obowiązków związanych ze szkołą, z powodów obowiązków, pomocy rodzicom przy gosp. rolnym.
Od jakiś 5lat moi rodzice mają plantacje ogórków na sprzedaż. 400metrów bieżących to jest dosyć sporo, ale nie aż tak dużo żeby zatrudniać pracowników. Dlatego ja musiałam pomóc. Jak mój najstarszy brat był w domu to tez służył pomocą - nie miał innego wyjścia. A średniemu bratu się w tym roku upiekło z powodu pracy - praktyk, w nadleśnictwie. Od 4lipca musiałam wstawać ok 6rano i udawać się na pole, za moim domem. Poranki w ten sposób spędzałam do jakiejś 9, czasami 10 rano, w zależności od  ilości plonu i osób zbierających i sortowania. W dni w których nie mieliliśmy zbierania koło domu, musiałam wsiąść na rower i jechać na pole do babci na kolejna porcję ogórków. Któregoś dnia znosiliśmy wiadra dość długo, a po skończeniu tego oszacowaliśmy je na ok 300kg bez sortowania. masakra.  Już patrzeć na nie nie mogłam, ale na szczęście wraz z nadchodzeniem sierpnia moja udręka malała, a teraz mam z tym spokój. Bywały takie dni kiedy była 21-22 a ja już padałam na pysk z powodu braku sił, powieki miałam ciężkie, ale dzielnie wytrzymywałam do tej 23/północy w towarzystwie komputera czy telewizora.
Moje dłonie już nie wytrzymywały. Były strasznie suche, podrapane szorstkimi liśćmi, a ogórki pozostawiały na skórze żółto-zielono-brącową substancję ciężką do zmycia. Pielęgnacja kremami, pilingami i innymi substancjami nie pomagała.  Mój naskórek robił się coraz cieńszy na koniuszkach palców, jak i na powierzchni całych dłoni. Niekiedy stawało się tak, że powstawały małe przetarcia do krwi. Zakładanie rękawiczek też mi nie pomagało. Wręcz przeciwnie. Mając je na rekach moje dłonie zaczęły się pocić/ nabierać wilgoci od porannej rosy. To tylko potęgowało moją nieprzyjemność, ponieważ się zaparzałam w nich.
Ale patrząc na to z innej strony rezultat jest imponujący. Zarobić ponad 5000zł przy cenie 3zł/kg w taki sposób jest naprawdę ciężkie, a my tego dokonaliśmy.

Część tegorocznych wakacji spędzam nad relaksem w samochodzie nauki jazdy u P. Doroty Wawrzyniak. :)
Jeszcze jakiś czas temu przechodziły mnie ciarki po całym ciele na myśl - ja i samochód. Jakoś nie wyobrażałam siebie w roli kierowcy. Było przyczyną głównie tego, że nie prowadziłam nigdy samochodu, motory, ciągnika itp. A tu proszę jaka niespodzianka - odnalazłam się w tym i powiem szczerze bardzo podoba mi się to. Jakiś miesiąc temu zakończyłam wykłady, a w chwili obecnej jestem już po 3 jeździe. Z każdego z tych razów jestem zadowolona.
Tak jeszcze wspomnę, że w jestem w grupie z Danielą Przybył, Albertem Stankiem, Sebastianem Stanaszkiem, Sewerynem Gralą i jego mamą.

Mój pierwszy raz był można stwierdzić pewnego rodzaju niespodzianką. Wcześniej taką sama jazdę miała Daniela. Rozmawiałam z nią dzień przed moją jazdą i powiedziała, że nie wyjeżdżała z placu. Nie pisnęła nawet słówkiem o tym co tak na prawdę mnie czeka.
Miałam jeździć tylko po placu manewrowym, a ku mojemu zaskoczeniu Dorotka wypuściła mnie w teren. Objechałam Białczyk, Pyrzany, Świerkocin, Nowiny, Białcz i przez Witnicę pomału dojechałam do swojej miejscowości, do domu. Już wtedy dosyć ładnie panowałam nad samochodem. No, nie było jakoś idealnie, bo czasami emocje brały górą a wtedy majtałam kierownicą. Nie zasprzęglam samochodu, redukcja biegów wychodzi mi całkiem, całkiem, iż muszę nauczyć się jeszcze nie patrzeć na to jak zmieniam bieg. Całe szczęście w żaden rów nie wpadłam, żadnej stłuczki nie spowodowałam, samochód cały, przechodnie żyją. xd
Za drugim razem szło mi o wiele lepiej. Z początku znowu trochę nie panowałam nad kierownicą, ale w trakcie jazdy wszystko się unormowało - wystarczyło się trochę wyluzować i wczuć w rolę "kierowcy formuły 1". xd Trasa z pozoru prosta: dom - Witnica - Białcz (odwieść mamę Grali) -Witnica (kilka okrążeń po obwodnicy i po mieście) - dom. Dlaczego z pozoru? bo największą trudność sprawiały mi ronda. Nie jeździłam po nich tak jak to powinno prawidłowo wyglądać, gdyż najeżdżałam na ten bruk, kamienie, czy co tam jest. Kilka razy zamiast wbić 3, dałam na 5. Ale to taki mały szczegół.
Ostatnią jazdę miałam w piątek. Tutaj kolejna niespodzianka, o której domyśliłam się po kilku minutach prowadzenia auta. Nie pasowała mi jedna rzecz, której zawsze nie było - dodatkowy pasażer (Sebastian). Od razu wtedy wiedziałam, że czeka mnie podróż po Gorzowie. Jak na razie jechałam tylko obwodnicą tego miasta do WORD'u. Dalej zmienił mnie Seba. Jak to się mówi - od czegoś trzeba zacząć. Dziś Daniela miała taką samą jazdę jak ja. Ciekawe jak jej poszło? :d
Tak naprawdę największe wyzwanie jeszcze przede mną. Opanowanie tych wszystkich rond w GW nie będzie takie proste. Nie ma się czym przejmować. Co ma być, to będzie.

Ogólnie co u mnie słychać?
Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Zdowie można mówić dopisuje, byłoby lepiej gdyby nie zapalenie zatok i te wszystkie związane z nim antybiotyki. Samopoczucie i dobru humor mnie nie zawodzi. Zawsze może być gorzej. Już od dawna nie żyję wspomnieniami. Musiałam zabić cząstkę siebie, żeby wyrzucić z siebie te wszystkie uczucia, które jak dla dilera były dla mnie uzależnieniem. Oddaliłam się od takiego życia.

Amen. 

niedziela, 11 sierpnia 2013

"Kilka słów od autorki"

Na prośbę pewnego anonimka z aska postanowiłam podzielić się niektórymi moimi myślami zawartymi na moim  blogu. Powiem na wstępie, że nie oczekujcie nie wiadomo czego od tego marnie wyglądającego brata bliźniaka oryginalnej wersji mojego osobistego bloga. Znajduje się na nim marna ilość fragmentów postów. Niektóre z nich są ucięte do minimum, żeby nie zdradzić pewnych szczegółów mojego życiorysu.

Posty dodawane tutaj (w oryginalnej wersji bloga) są taka jakby moją autobiografią. Robię sprawozdania ze swojego życia. Z wydarzeń, które z znaczny sposób sprawiły, że jestem w chwili obecnej taka a nie inna. Dzieciństwo, podstawówka, gimnazjum, szkoła średnia, internat, życie codzienne i teraźniejszość nie są dla mnie sprawami łatwymi, dlatego je poruszam, snuję nad nimi refleksje. Większość zawartych tam myśli wolę zachować dla siebie, dlatego nie udostępniam pierwotnej wersji. Nawet gdybym chciała się tym podzielić z innymi to teraz zbytnio nie mogę, bo jest on nie ogarnięty i to strasznie nie ogarnięty. Większość postów jest rozpoczętych i porzuconych dla innych i tak w kóło. Tylko "aktualizacje danych" są skończone, ale nie do końca - tak w 95%, gdyż chętnie wpowadziłbym w nich drobne poprawki, ale tym zajmę się kiedy indziej, jesli wgl to nastąpi.
Autentyczny blog będzie udostępniony w dalekiej przyszłości, ale tylko dla osób, które sobie na to z jakiś sposób u mnie zasłużyły - czyli mam do mich pełne zaufanie. Znajdą się z 1-2osoby, do które kiedyś moje zaufanie zaniechały w pewnym stopniu, ale chcę żeby to przeczytały, żeby wpłynąć na nie w jakiś sposób. Nie chcę,żeby notorycznie popełniały niektóre błędy, tłumacząc się tym, że one nie widzą w tym nic złego. A jak im się coś uświadomi i przyznadzą mi rację, to nie chcą tego w sobie zmieniać, bo im z tym jest dobrze, nawet mino tego, że  nie zdając sobie z tego sprawy mogą tym ranić inne osoby, choć one nam tego nie wypominają.


Wiem, nie jestem dobra w swoich wypowiedziach pisemnych. Zbytnio nie wychodzi mi relacjonowanie wydarzeń z mojego życia. Już o niebo lepiej wychodzi mi opisywanie emocji, które przeżywałam w niektórych okresach swojego życia.

Założyłam tego bloga aby wyrzucić ze swojej głowy zbędne myśli, żeby móc o pewnych wydarzeniach zapomnieć. Wciąż stoję na rozstaju dróg i nie wiem, którą z nich podążać, żeby nie powtórzyć błędów z przeszłości. Tych wydarzeń było zbyt dużo, dzięki czemu ucierpiała moja psychika, a teraz jak się okazuje również sieć nerwowa mojego organizmu. Ale o tym nie będę się rozpisywać ... nie tutaj... i nie zamierzam się tym zdzielić z osobami, do których nie wgl. nie mam zaufania m.in. z ciekawskimi anominkami.

Bloga (jak i odpowiadanie na pytanie z aska)  również wykorzystuję do rozwijania swojego języka. Staram się robić w to w sposób kreatywny, bawić się tym, ubarwiać swoje myśli. Miewam czasami dni, w których mój zasób słownictwa jest strasznie ograniczony. Są również dni jest tak wszechstronny - mam taką kumulację porównań, epitetów, przenośni, ect, że aż żałuję, że nie mam ich na czym/gdzie zapisać, a niekiedy moja pamięć mnie zawodzi do tego stopnia, że nie potrafię ich odtworzyć w sposób jak to było w czasie natchnienia. Jednym z moich wakacyjnych postanowień było wprowadzenie barw do odsługiwanego się prze zemnie języka, zmniejszenie chaotyczności i nudy w nich. Muszę szczerze stwierdzić, że czytając niektóre moje teksty jestem w szoku, że jestem w stanie napisać coś na prawdę dobrego i jestem pełna podziwu co do mojej osoby. W przyszłości nie zamierzam się ograniczać w słowach w publikowanych przez siebie postach na blogu, photoblogu, czy w odpowiedziach na asku.

W ostatnim czasie przeglądając niektóre profile na portalach społecznościowych, na których można zadawać pytania, czytając odpowiedzi jestem zawiedziona tym jak w nich ogranicza się nasza młodzież. Zdarza się ak, że to tylko jeden wyraz. Najwidoczniej ludziom nie chce się trochę pogłówkować, żeby w miarę rozwinąć w sposób kreatywny swoje odpowiedzi. Wszystko rozumiem. Nikt nie jest idealny. Nikt nie jest jakimś wybitnym filozofem. Przyznam sama nie jestem lepsza. Wiem też po sobie, że niektóre pytania są tak sformułowane, że nie da się udzielić odpowiedzi w inny sposób, albo nie chcemy się dzielić z osobami trzecimi informacjami na dany temat. Ale bez przesady. Biorąc na przykład niektóre osoby z naszego otoczenia muszę niestety stwierdzić, że społeczeństwo się uwstecznia. To głównie dlatego mówią, że w śród nas jest coraz więcej tzw. "gimbusów". I ja ten fakt potwierdzam. Nie będę się dłużej rozpisywać na ten temat, bo zapewne znajdzie się kilka osób, którym dalsza treść mogłaby się nie spodobać. Choć i tak zapewne będzie/jest, że spotkam się z wielką falą hejtów skierowanych w moja stronę od sfrustrowanych miernot. Od osób, które wchodzą w życie w czyjeś życie z błotem i rozsiewają ferment, na temat na który wiedzę mają niewielka.

aaaa i jeszcze jedno.
Wiadomo każdemu zdarzają się pomyłki "literackie".
Umieszczamy stwierdzenia w sposób dla kogoś niezrozumiany. Drobna pomyłka w tekście, kiedy zamieściliśmy inne wyrażenie/słowo niż mieliśmy zamieścić zmienia czytelnikowi sens zdania w inny i odbiera to całkiem inaczej niż to powinno być, albo gubi się w tym co tak właściwie chcieliśmy przekazać.
Dlatego nie łapcie mnie za język kiedy zauważycie tego typu błędy w moich wypowiedziach udostępnionych tutaj, czy na asku. W tym ostatnim ostatnio tak było.... niestety i spotkałam się obelgą od anomina, którego bardzo pozdrawiam, bo zapewne to czyta.

Aktualizacja danych - "Woodstock 2013"


"W kalendarzu jest 3 sierpień. W Kostrzynie nad Odrą odbywa się 3 dzień najpiękniejszego festiwalu na świecie - 19. Przystanek Woodstock, który w dodatku jest największym otwartym festiwalem świata.

Właśnie trwa moim zdaniem najlepszy koncert tej edycji - na scenie jest Hunter. ♥ No niestety nie miałam zbytnio z kim i jak pojechać na ten przecudowny koncert. Muszę się zadowolić oglądaniem relacji na owsiaknet.pl. Jest on magiczny. Grają jedne z najpiękniejszych piosenek metalowych, które zmieniły losy muzyki metalowej i spojrzenie ludzkości na tego rodzaju muzykę. Utwory Metalicy "Master of Puppet", Sepultury "Roots Bloody Roots", S.O.A.D -"Wake up", Rammstein - "We're all living in America", AC/AD -"High well to hell" i wiele innych, a na bisy zagrali swoje autorskie utwory "Trumian Show", "Rzeźnia nr 6" i najlepszy "Śmierci śmiech".

Przed chwileczką to cudo się skończyło, a Wojtek wszedł do pokoju i się pyta czy ma ze mną jechać na ten koncert, na który tak bardzo chciałam jechać? Tak kochaniutki, nie ma jak to pojechać na coś co się przed sekundą skończyło! Zajebiście. -_- A w dzisiejszym dniu nie ma już dla mnie żadnych fajnych zespołów. :c


Moim zdaniem tego roczna edycja to jedna wielka klapa. Taką opinię nie posiadam jedynie ja, całe szczęście. Niestety w tym roku nie miałam możliwości odwiedzenia w tym czasie byłego poligonu w Kostrzynie, mimo że mieszkam niecałe 20km od tego miejsca. Musiałam się zadowolić internetową transmisją live ze strony z Video Blogiem Jurka Owsiaka. Oglądając niektóre koncerty stwierdziłam, że nie mam czego żałować. Jak dla mnie nie ma zbytnio fajnych zespołów, same mało znane gówno. Podsumowując muzykę graną w tym roku oznajmiam, że ma ona naprawdę mało co ma wspólnego z poprzednimi edycjami. Dawniej grano fantastycznego rocka, metal, punk, ewentualnie bardzo klimatyczne, wpadające w ucho reggae. Owsiak mówi, że Woodstock otwiera się na nową muzykę reklamując nieznane w Polsce zespoły, gatunki. Co prawda, to prawda, ale bez przesady!

Woodstock pomału staje się coraz bardziej komercyjny. Przeistacza się w dyskotekę, na której coraz częściej grają elektroniczne dźwięki z konsol DJ. A za kilka lat przetworzy się to w wszystko w zwykłą „wiejską potańcówkę”, na której zaczną puszczać disco polo? Pewnie do tego dojdzie, skoro w tym roku doszły mnie słuchy, że ma być Weekend, znany głównie z „Ona tańczy dla mnie”. Te plotki powstały po jednym z odcinków show Kuby Wojewódzkiego, w którym gośćmi byli Jurek Owsiak i wykonawca tego „wielkiego hitu”. Podobno tak Owsiakowi tak się ten człowiek spodobał, że postanowił go zaprosić do zaśpiewania na Woodstocku. Dobrze, że tak się nie stało i trzymam się myśli, że to nigdy nie nastąpi.
I co do takich gatunków mają się bawić zajebiści ludzie w glanach?! Tak na prawdę z roku na rok jest coraz mniej muzyki, do której można zatańczyć magiczne pogo. Gdzie się podział ten festiwal? Te zajebiste, mocne gitarowe riffy, dobry growl/screamo, czy inne charyzmatyczne głosy? Z tego co się orientuję w tym roku Woodstockowiczów przyciągnął Anthrax i chęć zobaczenia Huntera w nie typowej, mało spotykanej odsłonie. Owszem były takie zespoły przy, których ludzie naprawdę dobrze się bawili - Farben Lehre, Happysad, Ametrii, Kabanosie, Kamilu Bednarku, Big Cycu. Sądzę, że wielkim błędem było danie Eneja na scenę do Harego Kriszny. W teraźniejszości jest to bardzo popularny zespół, którego piosenki prawie każdy pod nosem nuci. Zapewne sporo wiary chętnie tańczyłoby w rytmie ich piosenek pod Dużą Sceną.
Gdy grają inne bandy niż te które powyżej wymieniłam panująca pod sceną atmosfera opada i ocieka nudą. Ludzi może i jest pełno, bawią się, ale nie tak jak być powinno to na prawdę wyglądać. Blablablabla…
Dzisiaj podobno w Kostrzynie jest 250-300tys. Osób. W tamtym roku było ok. 900 tys,  dwa lata temu 800tys. … W porównaniu do poprzednich lat teraz to mała gromadka, nic nie znacząca liczba. Przyczyna? Słabe zestawienie zespołów.
Z tego co pamiętam w tamtym roku headlinderami byli: Sabaton, Machine Head, Damian Marley, My Riot, AntiFlag. Ludzie fantastycznie się bawili przy: The Darknes, Raggafaya, Luxtorpedzie, Hardcore Super Star, Happysadzie, Eseju, nawet u Harego Kriszny furorę zrobił Kamil Bednarek. Dwa lata temu grali m.in.: The Podigy, Halloween, Riverside, Skindread, Zebrahead (pamiętam te ich „pokaż cycki” i uczenie się polskich wyrażeń pod czas koncertu), Buldog, Apteka, Kumka Orlik; Enej i Raggafaya (jeszcze nie był tak znani). Większość z nich była przyciągająca ludzi jak magnez. O dzisiejszym roku nie można tak powiedzieć, niestety. Miejmy nadzieję, że w przyszłości będzie o niebo lepiej. W końcu ten festiwal ma trwać „do końca świata i jeden dzień dłużej”.

(...) "
Dodaj napis

Cytaty

(Znajdują się ty krótkie fragmenty oryginalnych tekstów znajdujących się lub zamierzam je zamieścić na moim osobistym blogu)
 

Aktualizacja danych - "Hand of Blood" 
(29 czerwiec)

"Trochę mu skłamałam z tym: " (...) Chociaż "trochę mu skłamałam" to za mało powiedziane. Nawet nie mogę znaleźć słowa idealnie pasującego. Po prostu go oszukałam i nie czuję się z tym za dobrze. Zrobiłam to pierwszy raz. Tak będzie lepiej, jeśli na jakiś czas zachowam to dla siebie. Mam dobre intencje i swój cel w tym, nawet jeśli największą ceną, którą będę musiała zapłacić będzie moje samopoczucie. Po prostu chcę dla niego jak najlepiej. Nie chcę po raz któryś oczerniać się przez tą moją szczerość powodującą u niego zakłopotanie, huragan myśli, w których nie może się odnaleźć. Już raz spowodowałam u niego tą nie odwracalną bezradność, która z każdym kolejnym dniem powodowała to, że oddalał się ode mnie coraz bardziej, by w końcu nie wytrzymał napięcia sytuacji i ze mną zerwał.
Prawda jest taka, że wciąż go KOCHAM. Nie chcę się oszukiwać z tym uczuciem, wmawiając sobie, że tak nie już jest, że zapominam. Może i rzeczywiście tak jest, że zapominam, ale następuje to w ślimaczym tempie i na prawdę jeszcze sporo minie zanim tak będzie."

Aktualizacja danych - "All hope is gone"
(13 lipca)


"Co u mnie?

Niby wszystko okey. Pomału wszystko wraca na swoje miejsce, ale i tak daleko jest do idealnego stanu. na  twarzy cały czas trzyma mi się uśmiech. Chwilami to jest możliwe biorąc pod uwagę wydarzenia z ostatniego okresu. Wciąż miewam cholerne huśtawki emocjonalne. Mój rozum bije się z sercem. W głowie tysiące myśli, które są nieprzewidywalne jak pogoda w wysokich górach -ciągle się zmieniają.
Czuje się jak jakiś świeżo wyprany dywan z niedokładnie spłukanym proszkiem do prania, który od momentu swojego wyprodukowania miał jakąś skazę. Ten środek chemiczny pozostawił gdzie nigdzie dziury nie do załatania.

 Dzisiaj mija równo miesiąc od rozstania z Piotrkiem (13.06.2013).

Można powiedzieć, że do Piotrka już nic nie czuję. Nie myślę już o nim w taki sposób jak kiedyś. Częstotliwość tych myśli też się zmieniła. Jest znikomym procentem tego co jeszcze nie dawno działo się w moich myślach. Gdzieś tam wśród miliona myśli znajdą się te, dzięki którym mogę śmiało powiedzieć, że wciąż Go Kocham. Moje serce jest złamane, moje organy  krwawią. Ale ja wciąż odnajduję miłość. Ale w zabijam to w sobie. To nie jest już to uczucie z którym mogłabym się wciąż z nim podzielić. Nie chcę jak na razie widzieć Go na oczy. A na pewno nie teraz jak znów jest z Mariką, o czym mi samowolnie nie chciał powiedzieć, mimo tych wszystkich obietnic, które padały z jego strony na ten temat. (...)


*KOŃCÓWKA NOTKI (zmieniona czcionka) JEST TROCHĘ ZMIENIONA NA POTRZEBY TEGO BLOGA. ORYGINAŁ CIĄGNIE SIĘ NA DOBRE 3-4 STRONY.





["Środkowe palce w górę jeśli masz wyjebane!

Jestem cholernie zmęczony przez przełykanie wszystkiego, czym jestem karmiony.
Środkowe palce w górę, jeśli masz wyjebane! Wydaje ci się, że coś zmieniasz?
Kwestionuj wszystko. Świat to burdel, twoje dzieci mają przejebane.
Ci którzy myślisz, że cię chronią, tylko czekają by cię skrzywdzić.
Cóż, nasze umysły są zniszczone i wyprane.
Ale co ty właściwie masz zamiar zrobić?
Zjednoczeni - przegramy. Podzieleni - upadniemy. 

Mamy przejebane, ale ty to tylko pogarszasz.
Zjednoczeni - przegramy. Podzieleni - upadniemy.

Poddaj się, bo pogarszasz tylko sprawę.
Daj mi odetchnąć ty oszukańczy, niedoinformowany, egoistyczny chuju.
Jeśli naprawdę wierzysz w głoszone przez siebie słowa, wyłaź zza ekranów i na ulice!
Nie będzie żadnej pokojowej rewolucji! Ani wojny bez rozlewu krwi!

Możesz mówić, że jestem tylko głupcem który walczy o nic.
Cóż, jeśli tak,
TO JA MÓWIĘ, ŻE JESTEŚ PIZDĄ"] "





"Chaos niekontrolowany." 

*opis początku roku/snu z kiwetnia
"Jakoś na początku tego roku miałam taką jakby "depresję". Nazywałam ją "kryzysem wieku średniego". Nie było ze mną za dobrze. Mo­ja ra­dość już dawno rozpłynęła się we mgle samotności. Na szczęście nie płakałam, a przez głowę nie przechodziły mi samobójcze myśli. Po prostu byłam ciągle smutna, przygnębiona. Na twarzy rzadko witał szczery uśmiech, od ucha do ucha. Nikt o tym nie wiedział. W śród znajomych w szkole udawałam, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Na twarz nakrywałam maskę dobrego humoru. W samotności wszystko powracało. Odcinałam się od otaczającego mnie świata. Muzyka na uszy i lecimy z życiem - tak wyglądało moje życie codzienne.
(...)  
5 kwietnia miałam strasznie psychiczny sen, po którym moje życie bardzo mocno się zmieniło. Chwilami nie mogłam u to uwierzyć, bo myślałam, że to jest jakąś imaginacja.
Pamiętam tylko z niego jakieś urywki.
W tym śnie byłam w budynku, coś w stylu jakiegoś akademiku. W koło prawie sami chłopacy. Żadnych twarzy w nim nie znam. No, może oprócz jednej dziewczyny - Natu. Była w nim przez kilka chwil.
Byłam w pokoju pełnym śmieci. Wszędzie były porozwalane rzeczy. Trudno było przejść. W powietrzu unosił się zapach papierosów. od którego stężenia się dusiłam. Znajdowało się w nim 5,6 chłopaków, nie przeciętnej urody. Byli dosyć przystojni.  Porozmawiałam z nimi.  W trakcie tej konwersacji do pokoju przyszła Natu. Zapytali się nas czy nie mamy ochoty zagrać z nimi w grę coś w stylu pegazus, PSP. Początkowo odmawiałyśmy. Namawiali nas, namawiali, aż w końcu się udało. Przekonali (przynajmniej mnie) tym, że jeśli wygram dostanę to czego <i  tu zbytnio nie pamiętam>  pragnę od bardzo dawna/ludzkość pragnie od wieków. Zgodziłam się, ale jedynie wtedy kiedy Natu zagra pierwsza, zagram ja. Włączyli jakąś dyskietkę/płytę. Gra wylosowała się sama, ale konkurenta do gry trzeba było wybrać samemu. Ona wybrała pierwszego lepszego. Jej grą był mecz piłki nożnej, taka jakby Fifa. Przegrała.
Ja kazałam tym chłopakom ustawić się w koło, w którego w środku znajdowałam się ja. Zamknęłam oczy, zakręciłam się, po czym stanęłam w miejscu wskazując palcem mojego przeciwnika. Jak dla mnie moja gra była prosta, wręcz dziecinnie prosta. Bo co to za gra, w której jesteśmy na desce wodnej, jesteśmy przyczepieni do jakiejś łodzi, która płynie z dużą prędkością i omijamy różne przeszkody. Obrałam sobie taką taktykę, dzięki której oni myśleli, że oszukiwałam, bo musiałam wcześniej w nią grać i ją znam. Ale to za bardzo im nie pasowało, bo grę opracowali sami specjalnie na  takie okazje jak ta i nigdy ona nie wyjdzie na rynek. To oni znali wszelkie kody dzięki którym mieli przewagę nad nami.
Na końcu jakiś chłopak zapytał mnie się "Czy wierzę w Boga?!". Po czym się obudziłam. Coś mi nie pasowało, bo przed tym snem dzwonił mi budzik. Okazało się, że zaspałam na autobus.
Masakra. Jakoś nie jestem specjalnie wierząca, ale później wiele razy zadawałam sobie te pytanie. I pomyślałam sobie, że jak Bóg istnieje to niech da mi jakiś znak. Biorąc pod uwagę wydarzenia z przyszłości, doszłam do wniosku, że on istnieje. A ten sen miał jakiś głębszy proroczy sens. ;D"



„Do póki moje serce bije…”

*opis wydarzeń z maja ♥
  Pamiętam te dni - pierwsze słowa, pierwsze smaki, pierwszy sen. Pamiętam nasze proste rzeczy.
Był jak łyk najlepszego wina. Szybko mnie odurzył. Spowodował, że straciłam dla niego głowę. Im dłużej z nim byłam tym bardziej Go pragnęłam. Mówił mi najsłodsze rzeczy jakie kiedykolwiek słyszałam. Namieszał w mojej głowie jednym słowem, jednym gestem.
Pokazał mi miejsca tak wspaniałe, w których nigdy nie byłam. Ja diler dawkowałam ten stan. Stawał się moim nałogiem, którego nie chciałam się pozbyć. Nasz pierwszy pocałunek był jak kieliszek likieru, uderzył mnie szybko.
Jego oddech był moim tlenem. Moje serce biło jak zawzięte. Nie liczyło się nic więcej oprócz przyśpieszonego bicia serca.. W każdej chwili gdy zamykam oczy widzę jak się uśmiecha i patrzy tylko na mnie. Każde spojrzenie sprawiało, że w jego oczach mój cały świat mieścił się. Przywiązanie było ... silniejsze, im mocniej splataliśmy nasze dłonie patrząc sobie nawzajem w oczy.
Sprawiał, że wariowałam. Przy nim czułam się jak księżniczka.

"Długość dźwięku samotności."
*opis wydarzeń z początku czerwca

Moja radość rozpłynęła się we mgle samotności. Chciałam znów Nim oddychać. Szukałam tego co zwą szczęściem, bo jeszcze niedawno potrafiliśmy się wspólnie śmiać. Chciałam móc czytać Go co dnia na nowo, mimo że wiedziałam, że to jest Tak naprawdę było niezrozumiane każde moje słowo. Jego puste obietnice były słowami bez sensu. Nic dla mnie nie znaczyły, bo nie było w nich jakichkolwiek uczuć, emocji. Tęskniłam za naszymi dawnymi rozmowami, które mogły trwać i trwać… Anemia Jego słów, wzbudzała u  mnie głód.
Rujnował nasze wspólne chwile. (…) Za horyzont chowało się coraz bardziej to co było piękne. Brakowało mi nadziei na odbudowanie tego wszystkiego. Odchodziłam od zmysłów. Dusiłam się. Coraz ciężej było mi oddychać. Próbowałam znaleźć puls, choć wiem, że on zanikał. Nie potrafiłam być spokojna, gdy moje powieki były kurtyną. Stawiałam zamki z piasku w strugach deszczu. Mój świat stał nad przepaścią. Było mi coraz trudniej, bo uciekał mi ląd spod stóp. Na krawędzi robiłam rok jak po linie – niebezpiecznie obojętnie. Dopóki miałam gram nadziei, chciałam walczyć, aż uratowałabym jego i mnie. Wiedziałam, że muszę wyjść z mroku, by odzyskać swój spokój – choć to nie było proste. Jak ślepiec błądziłam wciąż.

 "Daleka droga do domu..."
*opis - ok 15lipca

Usunęłam Go z mojego życia. Uciekłam od świata, w który był jak sen pełen złudzeń. Od świata  pełnych wspomnień, od myśli w których tonę.  Czułam, że trzymanie tego wszystkiego dłużej w środku, w mojej głowie, byłoby dla mnie samobójstwem wyniszczającym moją psychikę. Samokontrola nie jest moim przyjacielem. W ciemności łatwo zabłądzić. 
(...)
W dalszym ciągu dochodzę do siebie po tych wszystkich przeżyciach. Miło tak sobie odpocząć i delektować się w spokoju wciąż świeżymi wspomnieniami. Nabieram sił na kolejne dni, które na pewno też będą piękne. Wiem, że prędzej, czy później znajdę kolejną miłość. Kogoś kto będzie  mnie traktował lepiej niż ktokolwiek inny.

 "Moja deklaracja płonie"
*pierwszy tydzień wakacji

Wszystko wróciło. Fala wspomnień zalała moje serce. Ciągła walka z czasem. Kiedy to się skończy? Potrzebuję chwili na głęboki oddech, bo chyba się zatracam i sama już nie wiem, czy to dobrze, czy źle? Wciąż żyję marzeniami, bo człowiek bez marzeń tkwi w miejscu, niczym statek na mieliźnie. Chodzę z  głową w chmurach i tylko drobne potknięcia sprowadzają mnie na ziemię. Jednak nie rozmyślam nad nimi zbyt długo, wytrzepuję kolana z kurzu i idę dalej, z uśmiechem przyklejonym do twarzy. Rozdrapywanie ran już dawno przestało być modne. Dziś liczy się tu i teraz."

=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=




"Miałam bardzo dziwny sny, po których ciężko mi się pozbierać..
Wczoraj długo leżałam w ciemnościach nie mogąc zasnąć. Dużo myślałam nad sobą i tym co się ze mną dzieje. Ostatnio często zdarzało mi się zatracić samą siebie i ulec presji otoczenia. Zbyt bardzo dotykały mnie wszystkie niektóre wydarzenia, do których przecież chyba nabrałam już dystansu. Jednak wciąż jeszcze nie umiem całkowicie się odciąć, chyba nadal jestem zbyt wrażliwa i słaba, po prostu. Tak łatwo mnie zranić, nawet najzwyklejszym słowem rzuconym ot tak. Boli mnie to, że wciąż muszę się pilnować, bo gdybym przestała to zatraciłabym się całkowicie i spadła w otchłań bez dna. Jednak dziś wstałam silniejsza i spoglądając w lustro zobaczyłam zwyczajną dziewczynę, dla której nie jest ważny poklask tłumów. Dobrze mi ze swoją chudością, krzywymi nogami, twarzą, zaakceptowałam to już. nie muszę być piękna, charakterystyczna, dobra, nie muszę mieć idealnej mimiki. To ja mam być spełniona i zadowolona, a nie inni. Z każdym kolejnym dniem muszę sobie to od nowa przypominać. Praca nad sobą jest zdecydowanie najcięższą ze wszystkich prac..."

"Wczorajszego wieczoru przez moją głową przepływał huragan myśli, mnóstwo wątpliwości i pytań nie dawało mi spokoju. Dziś, patrząc na to wszystko trzeźwym okiem dochodzę do wniosku, że nadal zbyt bardzo przejmuję się opinią ludzi, która przecież nie powinna wpływać na to, co robię i jaki mam do tego stosunek. muszę raz na zawsze zapamiętać, że najważniejsze jest to co sama czuję. skoro jest mi dobrze tak jak jest, to niby dlaczego mam to zmieniać? bo ktoś twierdzi inaczej? zbyt wiele razy zmieniałam swoje podejście na siłę, ale to był już ostatni raz. już nigdy więcej nie pozwolę nikomu wejść sobie na głowę. od razu lepiej oddycha mi się z tą świadomością :)"



"Brak mi słów. kolejny raz. znowu. Tysiąc myśli na minutę, drżenie rąk i poczucie, że jak podniosę się z krzesła, to bezwładnie osunę się na podłogę i już nie wstanę. Naprawdę nie wiem, co mam powiedzieć, co mam zrobić, co mam czuć. Chcę zniknąć."

"Z całych sił staram się wyrzucić z serca ten nieopisany żal, prawie mi się udało. Dziękuję ..., będąc z Tobą zapomniałam na chwilę o wszystkich troskach. Teraz słońce ustąpiło miejsca na niebie chmurom, zamykam oczy i pozwalam, by wiatr wysuszył łzy. Mam cichą nadzieję, że teraz będę sie już tylko uśmiechać."


"Śniłam o nienawiści, o przeszłych chwilach, które teoretycznie mam już za sobą. Jednak jak widać nie do końca. Coś sprawiło, że wspomnienia wróciły do mnie we śnie, równie silne i odurzające jak w realnym życiu. Ciary na całym ciele. Zaciśnięte pięści i zęby, aż do bólu. Przygryzam wargi na tyle mocno, by poczuć w ustach smak krwi. W oczach mam dzikość. Cała jestem jak nieoswojone, wypuszczone z klatki zwierzę. wszystkie mięśnie mam napięte, aż do granic możliwości. Jeden fałszywy ruch i znów skończy się jak wtedy. Nie cofnę czasu, więc po co te sny?"

 "Pewne uczucia są zupełnie jak pasożyty, nie wiadomo skąd przychodzą ale później ciężko się ich pozbyć. "
 

"Intro"

"Dzisiaj dopadło mnie to uczucie, którego nie lubię ... nigdy nie lubiłam ... wręcz nienawidzę.
Obudziłam się. Spojrzałam w okno, usłyszałam dźwięk deszczu. Wtedy już wiedziałam, że nie jest ze mną za dobrze, z moją psychiką tak jak było np.: jeszcze kilka wieczorów wcześniej. Wszystko powróciło ... przez jebaną pogodę. Od 3dni pada. W kalendarzu jest 26czerwca, a ja czuję się tak jakby był listopad. Jest ciemno, smutno, pochmurno. Do tego znowu zauważyłam, że pochmurny/deszczowy dzień + 2-3 dni przed okresem, czy sam okres + uczucie samotności, stanowią dla mnie mieszankę wybuchową nie bezpieczną dla mojej psychiki. ;<
W mojej głowie pojawiły się myśli, których trudno mi się jest pozbyć...


Tak wiele chciałabym tutaj napisać…
 Znów dopadły mnie te cowieczorne, pieprzone refleksje. Siadam przy oknie i gapię się w niebo. W oddali migoczą gwiazdy. Czasem chciałabym dosięgnąć chociażby jedną z nich. Jednak znam swoje miejsce w większości przypadków. Tylko czasem pcham się przed szereg i zawsze wracam z podkulonym ogonem, niczym pokrzywdzony, bezpański pies. Chyba zbyt wiele bym chciała, zbyt wiele na raz. Zbyt wiele odkryć, zrozumieć, poznać. Teraz mogę przyjrzeć się z bliska wspomnieniom, które wciąż są jeszcze świeże w mojej pamięci. Siadam wygodnie, krzyżuję nogi i rozpoczynam krętą wędrówkę po labiryncie przeszłych, z lekka zakurzonych chwil. Pierwsze pytanie, jakie mi się wówczas nasuwa brzmi "Czy cokolwiek zmieniłabym w swoim życiu, gdybym miała taką możliwość?". Nie potrafię kłamać, więc od razu przyznaję, że nie zmieniłabym niczego. Nie naprawiłabym znajomości, które w którymś momencie życia się rozpadły, nie cofnęła słów ani czynów. Każdy błąd nauczył mnie czegoś ważnego. Nie jestem nieomylna. Nikt nie jest i chyba nikt tak naprawdę nie chciałby być. Jestem osobą, która musi poczuć na własnej skórze co to znaczy rozczarowanie. Muszę się sama przejechać, żeby czegokolwiek się nauczyć. Pieprzona „Zosia samosia”, chyba coś w tym jest. Sparzyłam się już tak wiele razy, a wciąż potrafię pchać się tam, gdzie nie jestem mile widziana. Cholernie chciałabym nauczyć się wyciągać wnioski, ale w pewnych kwestiach chyba to nie jest możliwe. Zbyt bardzo mnie to intryguje, zbyt bardzo chcę poznać to, czego może nie powinnam znać. Rzadko odpuszczam, nie lubię przegrywać. Najbardziej z samą sobą.
Mogłabym godzinami rozprawiać o tym, czy warto być w dzisiejszych czasach dobrym człowiekiem, ale po co? Skoro po niektórych takie słowa najzwyczajniej w świecie spływają. Mało kto potrafi na chwilę przystanąć i zastanowić się nad swoim życiem. Czy faktycznie jesteśmy tacy, za jakich się uważamy? Czy przypadkiem nie ranimy kogoś w taki sam sposób, w jaki sami zostaliśmy kiedyś zranieni? To jest przykre, że teraz na każdym kroku można spotkać się z nienawiścią. Jest ona tak wszechobecna, że nie powinna już nikogo dziwić. A jednak, są osoby, które nie potrafią tego zrozumieć. Chyba nie muszę mówić, że należę do tego grona. Czasem powątpiewam w to, czy powinnam tutaj być. Przecież sama wystawiam się na celownik, a ludzie, którym daję szansę do wypowiadania się, nie potrafią tego wykorzystać we właściwy sposób, tylko od razu wylewają na moją głowę pomyje. A ja pytam - dlaczego? Czy zrobiłam coś złego? Czy zraniłam kogoś, żyjąc na tym świecie? Jeśli tak - chciałabym wiedzieć, co zrobiłam nie tak, żeby na przyszłość nie popełnić tego samego błędu. Jednak to nigdy nie są uzasadnione zarzuty. To po prostu czysty upust emocji, chwila, w której osoba wyrzuca z siebie wszelkie negatywne emocje, raniąc przy tym niewinną osobę. Dlaczego nie możemy się rozwijać, nie możemy się wzajemnie wspierać, pomagać sobie? Skąd się bierze ta nienawiść, która aż mrozi krew w żyłach. Chciałabym to zrozumieć, ale nie potrafię. Wiem, że nic na to nie poradzę, to walka z wiatrakami, która z góry jest przegrana. Jednak nie znoszę się poddawać, nie znoszę chować głowy w piasek. Może tak ma być, może właśnie taka jest cena za spełnianie swoich marzeń. Kiedy w końcu nauczę się, że nie warto dawać ludziom swojego serca na dłoni, dawać swojego czasu, uczuć, pragnień, emocji, nadziei, całej siebie. Oni zawsze cię rozczarują, wykorzystają twoją słabość i otwartość, by potem z uśmiechem w oczach wbić ci nóż w plecy po samą rękojeść. W życiu chyba trzeba być skurwielem, żeby po prostu przetrwać Zniosę to, mimo łez, które pojawią się w oczach. Chciałabym umieć napisać "MAM WYJEBANE". Jednak wiem, że gdybym to zrobiła - skłamałabym. Wciąż przejmuję się takimi rzeczami. Jestem człowiekiem i mam słabości jak każdy. Moja wrażliwość może być zarówno zaletą, jak i wadą. Cenię sobie szczerość, dlatego nie mydlę nikomu oczu i mówię wprost - tak, bolą mnie chamskie komentarze kierowane w moją stronę. Zawsze bolały, bolą i będą boleć. Podziwiam tych, którzy spełniają swoje marzenia mimo ciągłego podcinania skrzydeł i chcę być jak oni. I wbrew pozorom, nie jestem słaba. Gdybym była, już dawno przestałabym walczyć. Ja po prostu potrafię się przyznać do swoich słabości. Myślę, że każdy człowiek odczuwa ból, kiedy ktoś bez powodu rzuca w jego stronę wyzwiskami. Jesteśmy tylko ludźmi, popełniamy błędy, mamy wady. Dlaczego więc potrafimy sobie zadawać tyle bólu? Chciałabym kiedyś znaleźć odpowiedź na to pytanie.
Raz na jakiś czas miewam refleksje nad swoim życiem.
Często jest tak, że zamierzam wtedy coś w sobie zmienić,
o czymś zapomnieć itp. Tak również było w sierpniu
tam tegorocznych wakacji.Było mi ciężko, w  miliony myśli,
których chciałam się pozbyć. No, i się pozbyłam zamieszczając
je w powyższej notce na photoblogu.

Po raz czuję tą desperację. Nie wiem co ze sobą zrobić. Powróciła stara, szara, smutna, nudna, monotonna rzeczywistość. Nic się wokół mnie nie dzieje, moje życie stoi w miejscu. Moje starania na zmianę tego nic nie dają. Pomału tracę siły, zaufanie do ludzi, nawet do samej siebie. Czasami mam nadzieję, że ze mną w dnia na dzień jest coraz gorzej, coraz trudniej do mnie dotrzeć. Czuję się niepotrzebna nikomu, niedoceniana. Po raz kolejny mam wrażenie, że nikt się mną nie interesuje. Jestem dla wszystkich w koło nic nie znaczącą osobą, która sobie żyje, bo żyje. Co chwilę nie chciana, odpychana od ludzi. Jestem wiecznie samotna. Praktycznie nikt do mnie z własnej woli nie pisze, żeby się dowiedzieć co u mnie słychać, czy u mnie wszystko w porządku, itp. Może od czasu do czasu ktoś do mnie pisze ale tylko po to, żeby dowiedzieć się czegoś w jakiejś konkretnej sprawie, o notatki z lekcji, co się na niej wydarzyło, czy było coś zadane etc. Tak było od zawsze.

Ludzie boją się przeróżnych rzeczy : ciemności, pająków, zamkniętych przestrzeni. Ja najbardziej ze wszystkich rzeczy boję się śmierci. Nie tyle swojej, co swoich bliskich. Boję się samotności, tego, że zostanę kiedyś sama, kompletnie sama. Bardzo potrzebuję ludzi wokół siebie, a przecież ci sami ludzie tak często mnie ranią. Nie rozumiem, dlaczego ostatnio światem zawładnęła wszechobecna nienawiść. Prowadząca do wzajemnego zniszczenia. Człowiek jest w stanie zadać drugiej osobie niewyobrażalny ból, nieważne w jakiej postaci. Potrafi zmieszać z błotem, pozbawić godności, zabić poczucie własnej wartości. Dlaczego w ludzkich sercach rodzi się tyle złych uczuć? Dlaczego chcemy niszczyć, zdobywać coś kosztem drugiego? Dlaczego pozbawiamy się wszystkiego, co dobre? Przecież ludzie odchodzą, niekiedy zbyt szybko i niesprawiedliwie, zbyt niespodziewanie. Wtedy nie ma już okazji, żeby przeprosić, wybaczyć, uśmiechnąć się. Wtedy zostaje tylko pustka i wielki żal, że nie zdążyliśmy się pożegnać, że ból, który zadaliśmy tej osobie nie zostanie nam wybaczony. Jak można żyć z tak wielkim poczuciem winy? Jak można spojrzeć sobie w twarz...? Chciałabym, żeby ludzie byli sobie wzajemnie bliscy, żeby szanowali się nawzajem, okazywali sobie współczucie. Niestety teraz nie ma miejsca na takie uczucia. Teraz liczy się tylko to, kto pierwszy rzuci obraźliwe słowo, lub zmiesza z błotem. Ludzie wzajemnie depczą swoją godność, nie pozostawiając na sobie suchej nitki. Nie mogę na to patrzeć, bo boli mnie serce, a z oczu płyną łzy. Nie pasuję do tego świata, nie potrafię być taka, jak wszyscy. Sama już nie wiem, co powinnam robić i jaka być, nie wiem, jak mam walczyć ze złem, które otacza mnie z każdej strony. Tak bardzo boję się, że zostanę sama…  


Odkąd z zaczęłam naukę w szkole średniej moja liczba przyjaciół/bliższych znajomych znacznie zmalała.  A dokładniej przez mieszkanie w internacie, brak kontaktu z dziewczynami, z którymi przyjaźniłam się w gimnazjum. Wymiana informacji o naszym życiu stanowczo zmniejszyła się. Nie komunikujemy się między sobą tak często jak kiedyś. Dawniej mogłyśmy porozmawiać dosłownie o wszystkim. W teraźniejszości brakuje nam tematów do rozmów. Głównie przez to, że już tak dużej liczby wiadomości z naszego życia sobie nie przekazujemy. Ale została jedna najważniejsza rzecz – zaufanie. Kiedy mamy mocną potrzebę zwierzania się sobie, to to robimy.
Moje znajomości z internatu są znikome. Mam jakiś tam kontakt z może 2-3osobami.
W obecnej klasie nie mam większego zaufania do nikogo. Mam osoby, z którymi mam możliwość porozmawiać na luzie, bez spin, żadnych kłótni. Ogólnie nie mam co na nią narzekać. Jest bardzo zgrana, chyba najbardziej zgrana ze wszystkich klas w szkole. Zawsze było tak, że wolałam się trzymać gdzieś na uboczu, na drugim planie. Miewam stany, że wolę przerwy spędzać samotnie, „odizolowana” od rówieśników z klasy, z nikim nie rozmawiać.
(...)  Coś zrobię jest źle, jeśli nic nie zrobię jest jeszcze gorzej. Moja najbliższa rodzina się mną nie interesuje. Nikt się mną nie interesuje. Nie mam z kim porozmawiać o swoich prywatnych sprawach - jeśli chodzi o rodzinę i znajomych. Jestem sama ze swoimi problemami, które dwoją się i troją. Co chwilę dochodzi coś nowego. Moja psychika po raz kolejny tego nie wytrzymuje ...

Jestem kim jestem. Nigdy nie usiłowałam zmieniać się na siłę, dla innych. Po to, by komuś się przypodobać, zdobyć nie wiadomo jaką liczbę znajomych. Jestem sobą i często przypłacam za to wysoką cenę. Ludzie pojawiali się w moim życiu i za chwilę znikali. Być może dlatego, że nie chciałam być taka, jak oni chcieli mnie widzieć. Pogodziłam się z tym, że wiele osób bezpowrotnie zniknęło z mojego życia i już nie usiłuję tego naprawiać. Najwyraźniej właśnie tak miało być. Znów chyba za bardzo zatracam się w tym wszystkim. Coraz bardziej boję się, że w tej ciągłej pogoni za byciem coraz lepszą zgubię gdzieś samą siebie i swoje emocje. Muszę pamiętać, że przecież to jest dla mnie najważniejsze. Nie zachwyt tłumów, nie presja otoczenia, tylko wszystko to, co mam w sercu. Mam nadzieję, że nie zawiodę i że za parę lat,. Wracając do tych wszystkich uczuć zamkniętych w kadry i ubranych w słowa, będę dumna, że zawsze byłam przede wszystkim sobą.

Jeszcze jakiś czas temu byłam szczęśliwa. Myślałam, że porzuciłam złą passę ... w końcu będzie mi się będzie w życiu powodzić. Doczekałam się tego na co przecież czekałam bardzo, bardzo długo. Zakochałam się, na prawdę się zakochałam. Ale ten związek nie potrwał zbyt długo. Kochałam Go i ... wciąż Go kocham.  Jeszcze jakiś czas temu myślałam, że jest wszystko w porządku, że jestem na najlepszej drodze, aby zapomnieć o nim, pozbyć się mych szczerych, najprawdziwszych uczuć ... ale ja nie potrafię. Nie potrafię się pozbyć tej miłości. To nie jest takie proste......"